Ahoy Ahoy: Met de Zeilboot naar Plymouth

In het tweede deel van zijn blog vertelt Jacques Mulder, Senior Consultant bij WtbE, ons over zijn avontuurlijke reis naar zijn nieuwe woonplaats Plymouth.

Het was al lang mijn droom: het Kanaal oversteken met mijn eigen zeilboot. Het stond bovenaan mijn bucketlist, samen met die andere wens:  een jaar wonen in Engeland. Vorige maand streepte ik beide in één keer af van mijn lijst.

Ahoy Ahoy: Met de Zeilboot van Lauwersoog naar Plymouth

In mijn vorige blog vertelde ik over de beslissing om samen met mijn gezin een jaar in het Engelse Plymouth te gaan wonen. We hebben een mooi huis gehuurd dat uitzicht biedt op de haven van deze maritieme stad. Maar er miste iets in die haven: mijn eigen zeilboot! Die lag namelijk nog in de haven van Lauwersoog op mij te wachten.

Ruim zes maanden heb ik mij tot in de puntjes voorbereid op de reis van Lauwersoog tot Plymouth. Ik had mijn zeilboot, die luistert naar de naam “Eider”, in volledige gereedheid gebracht. Daarnaast had ik alle relevante boeken en artikelen gelezen die ik maar kon vinden. Op de zeekaart had ik diverse mogelijke routes uitgestippeld.

Lange tijd waren de weersomstandigheden nog niet gunstig genoeg geweest om de oversteek te wagen. Ik heb de voorspellingen constant in de gaten gehouden en toen er een stabiele periode voorspeld werd, ben ik meteen naar het vliegveld van Exeter UK gereden en terug naar Nederland gevlogen om de boot op te halen.

Toen was het zover. Eindelijk zou ik, na al die keren op de veerboot, zelf de oversteek naar de White Cliffs of Dover navigeren. Dat vonden veel mensen in mijn omgeving wel spannend. Ook voor mij was het een grote uitdaging, maar wel eentje die ik graag aan wilde gaan. Op zee heb ik wel vaker gezeild, maar nu zouden we ook ’s nachts moeten varen, en het drukke Kanaal door. Door de intensieve voorbereidingen had ik er alle vertrouwen in.

Met de wind in de zeilen

Op een behoorlijk winderige vrijdagavond vertrokken mijn zeilmaat en ik vanuit Lauwersoog richting  zee.

De dagen voor ons vertrek was het windkracht 7 geweest op de Noordzee en de golven die door zo’n harde wind ontstaan, deinen nog dagenlang na. Op de dag van ons vertrek waren de golven in het zeegat van Schiermonnikoog dan ook nog twee meter hoog, en de ‘brekers’ op de platen boezemden ontzag in. Hoewel ik nog nooit zeeziek ben geweest en best wel zeebenen heb (al zeg ik het zelf), werd ik toch al gauw zeeziek en hing ik meerdere keren over de reling. Als je zeeziek bent kun je niet meer de kajuit in of eten koken – kortom: dan ga je het dus heel moeilijk krijgen tijdens de oversteek. Het is daarom zelfs door mijn gedachten geschoten om in Den Helder aan te meren, want om op deze manier de oversteek te wagen zou niet verstandig zijn! Maar gelukkig gingen de klachten gauw weg en konden we de reis voortzetten zonder tussenstop.

We hebben de hele reis voornamelijk gezeild, maar moesten wel veel laveren (overstag gaan om zodoende meer naar de wind toe te varen), want de wind kwam pal uit Dover. Af en toe hebben we de motor aangedaan om de accu’s weer op te laden.

De Eider is uitgerust met een AIS systeem, die de positie van onze boot via een marifoonkanaal uitzendt en ook de positie van andere schepen ontvangt. Met behulp van de AIS kun je veilig blijven varen. Ook als het mistig is en tijdens de nacht. Zo hadden wij een alarm ingesteld dat afgaat als er een ander schip binnen een straal van 500 meter van je boot komt.

6 DAGEN EN NACHTEN zeilen

Tijdens de overtocht die zes dagen en zes nachten duurde, konden wij ’s nachts veilig doorvaren met behulp van de AIS en navigatie software op de Ipad. Omdat we in het donker toch vrijwel niks konden zien, hielden we de omliggende schepen in de gaten met behulp van de Ipad. Een botsing met één van de vele vrachtschepen die er varen (dagelijks meer dan 500!) is natuurlijk het laatste wat je wilt als je door het kanaal gaat!

De route had ik uitgezet met iNavX navigatiesoftware op de Ipad. Hiermee kon ik precies zien waar de Eider zich bevond en welke koers we moesten houden. Deze koers zette ik dan vast in de stuurautomaat, zodat we geen uren achtereen aan het roer hoefden te staan. ’s Nachts, maar ook overdag, deden we om en om een hazenslaapje in de kajuit. De systemen werkten goed en zonder problemen konden we zo doorvaren naar Engeland.

Het was eigenlijk de bedoeling dat mijn gezin in Dover op zou stappen om de reis naar Plymouth bij mij op de zeilboot voort te zetten. Omdat het weer slechter zou worden, besloten mijn zeilmaat en ik dat het beter was om door te ‘stomen’ naar Plymouth.

Welkom home!

Na zes dagen zeilen kwam de haven van Plymouth in zicht. En daar stonden mijn kinderen met een spandoek “Welkom thuis papa” aan wal te wachten. Dat was natuurlijk wel een erg bijzonder moment. Er overviel me een gevoel van thuiskomen. Thuis, in een nieuw land. Thuis, met mijn vrouw en kinderen. En trouwens, wat een luxe – vanaf mijn balkon heb ik nu zicht op mijn eigen boot.